De screening voor de Gastric-bypass

In mijn vorige blog heb je kunnen lezen waarom ik de stap heb genomen om voor een gastric bypass te gaan… Na een heel fijn gesprek met mijn huisarts hebben we eerst gemeten en gewogen om te kijken of ik qua BMI in aanmerking kwam. Dat bleek het geval: Bij een BMI vanaf 40 kom je in aanmerking. Bij een BMI tussen 35 en 40 moeten er andere redenen zijn waardoor je in aanmerking komt: bijv. fysieke problemen(zoals mijn rug), hoge bloeddruk of diabetes. Mijn huisarts heeft een verwijsbrief geschreven en mij geadviseerd om een aanvraag te doen voor de kliniek in Beverwijk of het Slotervaart ziekenhuis. Van te voren heb ik al veel onderzoek gedaan, veel gelezen en veel mensen gesproken, mijn keuze is op Beverwijk gevallen.

Het duurde nog een paar dagen voordat ik durfde te bellen maar uiteindelijk gedaan. Erg aardig te woord gestaan, via een mail kon ik mijn papieren digitaal sturen en werd ik al snel gebeld door de kliniek.
Ik werd uitgenodigd voor een orienterend groepsgesprek, dat was 1,5 week later al.
Tijdens dat gesprek werd alles goed uitgelegd, het traject, de screening, de operatie en de opvolging na de eventuele operatie. We waren met een groep van 10 personen, ik moet toegeven dat ik even twijfelde, ik was duidelijk de ‘slankste’ en had lang niet zoveel overgewicht als de anderen… maar de cijfers liegen niet dus dat gevoel meteen weer aan de kant gezet.

Na dit gesprek heb ik mezelf officieel aangemeld voor de screening , daar werd meteen een afspraak voor gemaakt, dat ging lekker vlot dus, de week erop kon ik al terecht. Voor de screening ben je een hele ochtend in de kliniek en heb je achter elkaar afspraken:

Met de zorgcoordinator:

Daar maken ze een dossier, een mapje met pasfoto, de verwijsbrief, het pakketje van de huisarts met het dossier over mijn rug en 2 rapporten van afvaltrajecten die ik gedaan heb. (Het is belangrijk dat je meerdere afvalpogingen onder professionele begeleiding hebt gedaan tijdens de afgelopen 5 jaar)

Daarna achter de computer een aantal vragenlijsten invullen, vragen over eetgedrag, emoties, bewegen, gezin, werk etc etc

Toen een gesprek met de psycholoog:
Daar zag ik eerlijk gezegd een beetje tegenop, ik wist niet zo goed wat ik kon verwachten. Gelukkig was het eigenlijk een heel prettig gesprek. Ze probeert er bijvoorbeeld achter te komen of er geen andere aanleidingen zijn waardoor het overgewicht ontstaan is, daarbij kan je denken aan mishandeling, sexueel misbruik etc. Verder gaat het gesprek over de beweegredenen om deze stap te zetten en of je sterk genoeg bent om het traject dat volgt aan te kunnen. Ook had ik een paar vragen die ik aan haar kon stellen, wat mij bijvoorbeeld bezig hield was hoe ik deze operatie aan de kinderen kon uitleggen. Ik geef mijn kinderen mee dat iedereen ‘mooi’ is hoe hij of zij is…dat hangt niet af van dik of dun zijn… Daar hebben we het dus ook uitgebreid over gehad en was erg nuttig voor mij.

Tijdens de afspraak met de arts, werd nog een keer de operatie besproken, d.m.v. foto’s liet ze zien hoe de verkleining en omleiding gebeurt, ik zal dat in een volgende blog uitleggen en laten zien. Verder checkte ze mijn bloeddruk(die was zoals altijd keurig) en ze controleerde/voelde mijn buik, vroeg of er pijnlijke plekken waren etc. 

Normaal gesproken is er dan nog een afspraak met een bewegingsdeskundige waar je ook een conditietest op een fiets krijgt , deze dame/heer was er niet die dag dus alleen als daar een speciale reden voor was moest je daar nog voor terugkomen, dat was bij mij niet nodig.

Het gehele dossier met de verslagen over de afspraken gaat naar de chirurg en dan is het wachten geblazen…. 4 tot 6 weken zou het duren voor ik groen of rood licht zou krijgen…Een week vliegt voorbij maar ik merkte nu dat het toch allemaal wel lang leek te duren…. Maar volledig onverwacht had ik na precies 3 weken een gemiste oproep van een nummer uit Beverwijk! Toch met ietwat trillende vingers teruggebeld en van alweer een alleraardigste dame te horen gekregen dat ik een ‘GO’ heb!! Dat was een bijzonder moment waar ik naar uitgekeken heb maar nog niet over na durfde te denken. Maar nu wordt het dus echt! 9 nov ga ik met een 6 weeks voor traject beginnen en in de eerste week van januari word ik geopereerd!

Ik ga jullie op de hoogte houden de komende weken… in mijn volgende blog de uitleg over wat de operatie precies inhoudt…Leuk als je volgt en/of reageert!

Liefs M-J 1.0 ;-)

Waarom Marie-Jose 2.0? En hoe?

Mijn eerste blog.... dit zal geen professionele blog worden maar is puur bedoeld voor:
- familie, vrienden, bekenden die mijn traject willen volgen
- mensen die in hetzelfde schuitje zitten en deze stap misschien ook overwegen
- mensen die het traject al achter de rug hebben en het leuk vinden om ervaringen te delen
- mezelf om alles over een tijd terug te kunnen lezen en zo een waardevol document te hebben over deze grote verandering in mijn leven

En dan nu: Waarom Marie-Jose 2.0?

Voor het antwoord hierop ga ik even een stukje terug in de tijd...
In mijn jeugd heb ik altijd veel gesport, begonnen met handbal, daarna is basketball daarbij gekomen en daar bleek ook meteen mijn hart te liggen.
Veel trainen, veel wedstrijden, mijn leven draaide om de sport.
Dat is een tijd zo door gegaan totdat ik rugproblemen kreeg, dat was onbekend terrein voor mij want op een gekneusde vinger of een enkelbandje na had ik nooit lichamelijke klachten en was ik fysiek fit en sterk.
Helaas liep het vanaf toen anders...om een heel lang verhaal iets korter te maken... 2 zwangerschappen verder en de rugproblemen liepen uit de hand, tussendoor nog wel geprobeerd het basketballen op een ander niveau op te pakken maar dat leidde niet echt tot succes... een 'beetje rustig aan' basketballen dat lukte me niet, mensen die sport beoefenen zullen dat herkennen, het is alles of niets... Uiteindelijk gestopt met de sport waarvan ik hield.
Ik sla nu een aantal jaren over en ga verder bij het jaar dat ik echt ernstige problemen kreeg met mijn rug... Ik had mijn eigen winkel , werkte veel, met veel plezier, in oktober werden de klachten zo heftig dat ik uitval kreeg in mijn rechterbeen, nachten niet slapen van de zenuwpijnen, zitten kon ik niet meer dus schuifelde ik hele nachten een beetje door de huiskamer om maar een beetje in beweging te blijven... Na een tijdje ontstond er ook uitval in mijn linkerbeen...de medicijnen werden nog maar eens opgeschroefd, therapieën geprobeerd maar het mocht niet baten... 6 dec kreeg ik na heel veel contact met de artsen en therapeuten een afspraak bij de neuroloog in het Spaarne ziekenhuis, vragenlijsten, testjes en uiteindelijk een kringspier onderzoek , zo'n onderzoek klinkt niet fijn maar ik voelde er niets meer van...en juist daardoor ontstond er paniek... dezelfde avond om 18 uur ging ik door de mri-scan, volgepropt met morfine pillen(ik moest een kwartier stil kunnen liggen), om half 7 weer bij de neuroloog die inmiddels de neurochirurg in Leiden had gesproken, zij heeft haar fornuis uitgezet en wij konden meteen door naar Leiden, om 21 uur lag ik op de operatietafel...
Wakker worden zonder pijn was het fijnste gevoel dat ik mee kon maken die periode... Het herstel na de operatie ging op zich prima, mijn benen deden het al vrij snel weer en ik kon weer werken en aardig functioneren. Helaas bleek er nogal wat restschade overgebleven te zijn , de zenuwen naar mijn benen hebben te lang knel gezeten waardoor die niet helemaal meer hersteld zijn. Het gevoel in mijn rechtervoet is nooit helemaal teruggekomen, het voelt continue alsof mijn voet slaapt, die tintelingen daar wen je aan. Verder blijft mijn rechterbeen dus wat problemen geven, echt goed rennen lukt niet en mijn rug blijft een zwakke plek.
Dit hele verhaal heeft er voor gezorgd dat ook mijn gewicht een probleem werd. Niet kunnen sporten en wel ongeveer hetzelfde eetpatroon aanhouden zorgde ervoor dat ik aankwam. Natuurlijk vele dieet pogingen gedaan, die zal ik jullie hier verder besparen. Langzaam werd ik toch steeds weer iets zwaarder... het niet kunnen sporten(tenminste niet hoe ik wil) viel mij zwaar en dat heb ik nooit echt kunnen accepteren. Ik ben opgegroeid met sport en ik mis dat enorm. Zeker nu de kinderen groter zijn en ik heel graag met hun een partijtje zou willen doen. Een potje 10-en lukt nog wel en dat kan ik zelfs nog weleens winnen maar lekker bewegen en even stuk gaan....dat gevoel zou ik zo graag weer eens hebben...
Een paar maanden geleden ben ik dus begonnen me te verdiepen in de mogelijkheden om blijvend af te vallen, ik heb een goed gesprek met mijn huisarts gehad die enorm prettig reageerde op mijn vraag.
6 weken geleden dus de enorme stap genomen om me aan te melden voor een Gastric bypass... een enorme stap omdat het een erg zwaar traject is maar ik ook altijd vond dat ik het zelf wel moest kunnen. Een aantal kilo afvallen lukte ook wel maar veel verder dan 10/12 kilo kwam ik zelf niet en ik heb nu van de arts geleerd dat daar inderdaad een rede voor is.  
Best eng om hier alles te gaan delen maar ik heb veel mensen gesproken die dit ondergaan hebben en ik had ontzettend veel aan hun ervaringen.
Verder ga ik er vanuit dat alleen mensen die mij steunen of willen weten hoe het gaat dit lezen...

Leuk als je mij blijft volgen en natuurlijk nog leuker als je een reactie of ervaring achterlaat!

Liefs M-J 1.0 ;-)