Het begint nu op te schieten, nog 4 weken en dan staat de operatie op de agenda. Een drukke december maand voor de boeg dus voor ik het weet is het zover... Best een raar gevoel moet ik toegeven. Echt zenuwachtig ben ik niet zo snel maar ik besef wel dat het erg dichtbij komt en dat het letterlijk nieuwe start gaat worden...letterlijk M-J 2.0 dus...
Vorige week al mijn afspraken in het ziekenhuis gehad. Allereerst de chirurg gesproken, dat was best wel even een 'dingetje'... de chirurg legt nog eens precies uit wat hij gaat doen maar bespreekt ook uitgebreid de risico's, natuurlijk weet ik dat er risico's aan de operatie verbonden zijn, zoals aan elke operatie maar aangezien we (mijn mede groepsleden) erg bezig zijn met hoe ons leven eruit gaat zien na de operatie zorgde het gesprek met de chirurg even voor een 'besefmomentje'. Allereerst is een geslaagde operatie natuurlijk nog van belang...
Na de ontmoeting met de chirurg stond er een hartfilmpje op het programma, dat ging allemaal goed en zag er prima uit. Ik moest nog bloed laten prikken, normaal gesproken geen probleem maar deze dame vond dat ik 'moeilijke' aderen heb....nu is er toch echt al vaak bloed afgenomen maar nog nooit heeft iemand problemen met mijn aderen gehad... ;-) Gelukkig raakten uiteindelijk alle buisjes vol en zou ik een paar dagen later gebeld worden als er iets mis was met m'n bloed, het bloed wordt op een aantal gebruikelijke zaken gecontroleerd maar ook op een bepaalde bacterie, mochten ze dat vinden dat zou ik een antibiotica kuur voorgeschreven krijgen. Gelukkig waren alle waarden in orde en heb ik niets nodig....alhoewel...m'n Vitamine D was iets aan de lage kant dus een weekje naar de zon zou ik goed kunnen gebruiken...;-) Aan die moeilijke aderen heb ik flinke blauwe plekken over gehouden trouwens maar dat is een kleinigheid. De dag van de operatie wordt er weer geprikt, benieuwd wat daar de schade van zal zijn...
Ook een afspraak bij de anesthesist gehad, hij heeft de procedure uitgelegd van de narcose tot het wakker worden en alles wat daarbij hoort. Ook hier nog een keer m'n bloeddruk gemeten en een hele lijst met vragen beantwoord en besproken. Ook alle 'klachten' doorgelopen die je kan verwachten na de narcose... Zere keel(beademingsbuis), zere schouders(om ruimte te maken blazen ze m'n buik wat op tijdens de operatie) en uiteraard de bekende misselijkheid van de narcose. Het is bij iedereen anders dus van te voren weinig over te zeggen en dus ook weinig waar ik me op kan voorbereiden.
Buiten al deze afspraken gebeurt er ook mentaal een hoop merk ik. Natuurlijk loopt de operatie als een rode draad door mijn dagen maar vooral ook mijn leven na de operatie...daar denk ik veel over na en ben ik veel mee bezig. Hoe wil ik dat mijn leven eruit gaat zien? Hoe ga ik me voelen de eerste tijd na de operatie? Er speelt van alles door mijn hoofd... Ik merk dat ik een beetje meer in mezelf gekeerd ben wat emoties betreft, veel behoefte aan 'alleen zijn' of in ieder geval 'thuis zijn'. Ik heb dit vandaag in de groep besproken en inderdaad herkennen meerdere mensen in de groep deze ontwikkeling. Aan de andere kant praat ik er ook heel open over en krijg ik waarschijnlijk ook daardoor best nog regelmatig vragen, voor mij geen probleem om het er dan uitgebreid over te hebben. Een andere (fijne) bijkomstigheid is dat ik veel aan het opruimen en weggooien ben.. ook een vorm van loslaten al denk ik, een opgeruimd gevoel geeft sowieso rust en ruimte. Dus de zolder en de schuur moesten er al aan geloven...heerlijk veel weggegooid en opgeruimd!
Verder vind ik het lastig om uit te leggen hoe ik me voel, het is fijn dat we een heel leuke groep hebben in de kliniek, dat zijn toch de mensen waar je alles mee kan bespreken en die je precies begrijpen, het bevalt mij dus erg goed om dit traject te doen in groepsvorm, buiten dat we aan het voorbereiden zijn hebben we ook veel lol met elkaar. Na de operatie zien wel elkaar nog 12 x dus voorlopig zijn we op elkaar aangewezen en zullen we daar veel profijt van hebben denk ik.
Ook thuis in het gezin hebben we het er regelmatig over en krijgen ze al wat inzicht in hoe mijn nieuwe leven er na de operatie ongeveer uit gaat zien.
Mijn volgende blog zal over de laatste 2 groepsbijeenkomsten en mijn 'shake weken' gaan en dan komt het echt heel dichtbij!
Bedankt weer voor het lezen, mocht je willen reageren maar gaat dat lastig onder deze blog? Zoek me dan even op Facebook: Marie-Jose Keur - van Roosmalen
Liefs M-J
woensdag 7 december 2016
zaterdag 19 november 2016
Gastric-Bypass deel 3
Ik ben alweer een paar weken verder sinds mijn laatste blog... En in die tijd is er best weer veel gebeurd.
Nog dagelijks krijg ik reacties en vragen op mijn blog en ook de uitzending van Tijd voor Max is blijkbaar erg goed bekeken, ook daar krijg ik nog regelmatig reacties op. Vrijwel allemaal positieve reacties en een enkele keer een vraag over of ik het echt wel nodig vind om de Gastric Bypass te laten doen omdat ik er toch 'prachtig uitzie'....daar wil ik graag even op inhaken.
Natuurlijk zie ik dat als een mooi en lief compliment maar ik wil hier meteen mee duidelijk maken dat ik niet heb gekozen voor de Gastric Bypass om mijn uiterlijk te veranderen. In dat opzicht ben ik namelijk best tevreden en heb ik mijn overgewicht nooit een reden gevonden om onzeker over mijn uiterlijk te zijn...op de gebruikelijke onzekerheden na dan want die hebben we allemaal wel denk ik toch? Mensen die super slank zijn hebben meestal ook wel iets aan hun uiterlijk waar ze minder over te spreken zijn merk ik...
Wel moet ik toegeven dat ook ik er natuurlijk wel naar uitkijk om gewoon te kunnen shoppen in alle winkels die ik leuk vind straks, dat is een heerlijke bijkomstigheid(alvast maar gaan sparen...)
Mijn reden om de operatie te doen heb ik in mijn eerste blog al geschreven, ik wil weer fit worden, lichamelijk sterk en weer volop kunnen sporten, de operatie is daar een hulpmiddel bij. De operatie geeft mij de kans om een groot gedeelte van mijn overgewicht kwijt te raken maar ik zal dat nog steeds helemaal zelf moeten doen. Het grote misverstand dat heerst over de operatie is dat men denkt dat dit de makkelijkste weg is....dat misverstand wil ik graag wegnemen.
Zoals ik al schreef is de operatie slechts een hulpmiddel(vooral in het eerste jaar) de operatie kan 20% voor je doen en de andere 80% doe je echt zelf. Het eerste half jaar is die verhouding iets anders, het eerste half jaar is dan ook ontzettend belangrijk en kan je het meeste profijt uit de operatie halen door je strikt aan de voedingsadviezen te houden en goed aan je lichaam te werken door bewegen/sporten.
De operatie zorgt ervoor dat je je levenswijze levenslang om zal moeten gooien en aan moet passen, doe je dat niet dan is de kans groot dat je gewoon weer aankomt en uiteindelijk weer terug bij af zal zijn.
Het voortraject richting de operatie:
Ik heb er voor gekozen om het traject in Beverwijk te volgen, het voor en na traject bestaat uit bijeenkomsten met een vaste groep mensen. In ons geval 9 dames en 1 heer.
Voor de operatie komen we 6 weken elke woensdagochtend bij elkaar, dit zijn verplichte bijeenkomsten. In de weken erna wordt iedereen uit onze groep geopereerd, dat zal allemaal in Januari gebeuren. Ook na de operatie zijn alle groepsbijeenkomsten al bekend. Uiteraard zijn er ook persoonlijke sessies en is er altijd mogelijkheid om met 1 van de professionals een persoonlijke afspraak te plannen. Elke week bestaat de ochtend uit 3 verschillende delen, 1 deel met de bewegingsdeskundige, 1 deel met de psycholoog en 1 deel met de dietiste.
Wij hebben nu 2 groepsbijeenkomsten gehad. De 1ste ochtend bestond vooral uit kennismaken met elkaar en ons team van professionals. Bijzonder om de verhalen van iedereen te horen, zo heeft iedereen andere redenen en andere doelen.
Tijdens de 2de ochtend zijn we al iets dieper ingegaan op bepaalde zaken. Bij de psycholoog hebben we alle oorzaken voor overgewicht benoemd en ook besproken welke oorzaken voor een ieder van ons van toepassing zijn. Daar kwamen persoonlijke verhalen naar boven die zal ik hier op mijn blog niet delen. Best wel confronterend, meestal weten we niet welk heftig verhaal er achter een persoon zit, weer een bevestiging dat je nooit zomaar moet oordelen.
De sessie met de dietiste was erg interessant, daar hebben we het alvast een beetje gehad over ons eet/drinkpatroon na de operatie. Daar gaan we nog heel uitgebreid over verder natuurlijk maar een aantal dingen zet ik hier alvast op een rijtje:
* Na de operatie moet ik veel eiwitten eten: het lichaam maakt zelf geen eiwitten aan dus moet je ze eten, geen eiwitten betekent: spierafname... en dat willen we natuurlijk juist niet, erg belangrijk dus.
* Kleine porties eten: de maag is na de operatie nog maar zo klein als een kiwi, wel moet ik zorgen dat ik alle voedingsstoffen binnen krijg die ik nodig heb om te functioneren en genoeg energie te hebben, erg belangrijk dus om 6 eetmomenten te hebben en daar dus de juiste keuzes in te maken zodat ik alles binnen krijg elke dag.
* Nooit tegelijk eten en drinken: 30 min voor en 30 min na het eten mag ik niet drinken, het kleine beetje eten spoelt dan te snel door de maag waardoor je weer sneller trek krijgt. Daar is een mooi filmpje over op YouTube: WLS no drinking with meals. Dit geldt eigenlijk niet alleen voor mensen met een BP maar is voor iedereen van toepassing. Aangezien ik gewend ben wel altijd iets te drinken bij het eten ga ik dit alvast toepassen en afleren...
* Na de operatie geen koolzuur meer drinken: Koolzuur geeft een vol gevoel en je lichaam verwacht eten, maakt insuline aan. Als je een vol gevoel hebt ga je niet eten, dat is voor mij na de operatie dus niet handig want ik moet echt 6x per dag kleine beetjes eten.
* Geen alcohol meer: eenmaal geopereerd heb ik geen maagklep meer in de kleine maag. Alcohol is een gifstof voor het lichaam dus zal het eerst de alcohol 'opruimen', daardoor komt het heel snel in je bloed, dat zorgt ervoor dat je snel dronken bent, je voelt dat niet meer aankomen. Daarbij blijkt dat er een groter risico bestaat bij mensen die een GB hebben ondergaan om verslaafd te raken aan alcohol. Gelukkig drink ik vrijwel niet dus voor mij geen probleem om de alcohol te laten staan.(er zijn mensen die na hun operatie wel prima een wijntje kunnen drinken afentoe)
* 20 min over een maaltijd doen: straks eet ik nog maar kleine beetjes, de vertering zal al in de mond plaats moeten vinden, heel erg goed en veel kauwen zodat het eten al heel fijn in de maag terecht komt waardoor dat beter valt. Kauw je niet goed of eet je te snel dan kan je een dumping krijgen, een heftig fenomeen voor mensen met een Gastric Bypass, ik zal hier volgende keer meer over uitleggen.
Dit zijn nog maar een paar zaken die besproken werden afgelopen woensdag, er zal nog veel informatie volgen en dat alles helpt om goed voorbereid te zijn op de tijd die komen gaat.
Persoonlijk merk ik dat ik al erg aan het toe werken ben naar de operatie, ik lees veel en vooral in mijn hoofd ben ik er erg mee bezig, het voelt ook echt alsof ik een nieuwe kans krijg waar ik dan ook erg naar uitkijk.... letterlijk: Marie-Jose 2.0.
Bedankt voor het lezen, hopelijk was het interessant genoeg om volgende keer weer mee te lezen!
Heb je vragen? Voor sommigen is het wat lastig om hieronder te reageren ivm. Google+ daarom mag je me ook altijd op Facebook even opzoeken: Marie-Jose Keur -van Roosmalen.
Groetjes!!
Nog dagelijks krijg ik reacties en vragen op mijn blog en ook de uitzending van Tijd voor Max is blijkbaar erg goed bekeken, ook daar krijg ik nog regelmatig reacties op. Vrijwel allemaal positieve reacties en een enkele keer een vraag over of ik het echt wel nodig vind om de Gastric Bypass te laten doen omdat ik er toch 'prachtig uitzie'....daar wil ik graag even op inhaken.
Natuurlijk zie ik dat als een mooi en lief compliment maar ik wil hier meteen mee duidelijk maken dat ik niet heb gekozen voor de Gastric Bypass om mijn uiterlijk te veranderen. In dat opzicht ben ik namelijk best tevreden en heb ik mijn overgewicht nooit een reden gevonden om onzeker over mijn uiterlijk te zijn...op de gebruikelijke onzekerheden na dan want die hebben we allemaal wel denk ik toch? Mensen die super slank zijn hebben meestal ook wel iets aan hun uiterlijk waar ze minder over te spreken zijn merk ik...
Wel moet ik toegeven dat ook ik er natuurlijk wel naar uitkijk om gewoon te kunnen shoppen in alle winkels die ik leuk vind straks, dat is een heerlijke bijkomstigheid(alvast maar gaan sparen...)
Mijn reden om de operatie te doen heb ik in mijn eerste blog al geschreven, ik wil weer fit worden, lichamelijk sterk en weer volop kunnen sporten, de operatie is daar een hulpmiddel bij. De operatie geeft mij de kans om een groot gedeelte van mijn overgewicht kwijt te raken maar ik zal dat nog steeds helemaal zelf moeten doen. Het grote misverstand dat heerst over de operatie is dat men denkt dat dit de makkelijkste weg is....dat misverstand wil ik graag wegnemen.
Zoals ik al schreef is de operatie slechts een hulpmiddel(vooral in het eerste jaar) de operatie kan 20% voor je doen en de andere 80% doe je echt zelf. Het eerste half jaar is die verhouding iets anders, het eerste half jaar is dan ook ontzettend belangrijk en kan je het meeste profijt uit de operatie halen door je strikt aan de voedingsadviezen te houden en goed aan je lichaam te werken door bewegen/sporten.
De operatie zorgt ervoor dat je je levenswijze levenslang om zal moeten gooien en aan moet passen, doe je dat niet dan is de kans groot dat je gewoon weer aankomt en uiteindelijk weer terug bij af zal zijn.
Het voortraject richting de operatie:
Ik heb er voor gekozen om het traject in Beverwijk te volgen, het voor en na traject bestaat uit bijeenkomsten met een vaste groep mensen. In ons geval 9 dames en 1 heer.
Voor de operatie komen we 6 weken elke woensdagochtend bij elkaar, dit zijn verplichte bijeenkomsten. In de weken erna wordt iedereen uit onze groep geopereerd, dat zal allemaal in Januari gebeuren. Ook na de operatie zijn alle groepsbijeenkomsten al bekend. Uiteraard zijn er ook persoonlijke sessies en is er altijd mogelijkheid om met 1 van de professionals een persoonlijke afspraak te plannen. Elke week bestaat de ochtend uit 3 verschillende delen, 1 deel met de bewegingsdeskundige, 1 deel met de psycholoog en 1 deel met de dietiste.
Wij hebben nu 2 groepsbijeenkomsten gehad. De 1ste ochtend bestond vooral uit kennismaken met elkaar en ons team van professionals. Bijzonder om de verhalen van iedereen te horen, zo heeft iedereen andere redenen en andere doelen.
Tijdens de 2de ochtend zijn we al iets dieper ingegaan op bepaalde zaken. Bij de psycholoog hebben we alle oorzaken voor overgewicht benoemd en ook besproken welke oorzaken voor een ieder van ons van toepassing zijn. Daar kwamen persoonlijke verhalen naar boven die zal ik hier op mijn blog niet delen. Best wel confronterend, meestal weten we niet welk heftig verhaal er achter een persoon zit, weer een bevestiging dat je nooit zomaar moet oordelen.
De sessie met de dietiste was erg interessant, daar hebben we het alvast een beetje gehad over ons eet/drinkpatroon na de operatie. Daar gaan we nog heel uitgebreid over verder natuurlijk maar een aantal dingen zet ik hier alvast op een rijtje:
* Na de operatie moet ik veel eiwitten eten: het lichaam maakt zelf geen eiwitten aan dus moet je ze eten, geen eiwitten betekent: spierafname... en dat willen we natuurlijk juist niet, erg belangrijk dus.
* Kleine porties eten: de maag is na de operatie nog maar zo klein als een kiwi, wel moet ik zorgen dat ik alle voedingsstoffen binnen krijg die ik nodig heb om te functioneren en genoeg energie te hebben, erg belangrijk dus om 6 eetmomenten te hebben en daar dus de juiste keuzes in te maken zodat ik alles binnen krijg elke dag.
* Nooit tegelijk eten en drinken: 30 min voor en 30 min na het eten mag ik niet drinken, het kleine beetje eten spoelt dan te snel door de maag waardoor je weer sneller trek krijgt. Daar is een mooi filmpje over op YouTube: WLS no drinking with meals. Dit geldt eigenlijk niet alleen voor mensen met een BP maar is voor iedereen van toepassing. Aangezien ik gewend ben wel altijd iets te drinken bij het eten ga ik dit alvast toepassen en afleren...
* Na de operatie geen koolzuur meer drinken: Koolzuur geeft een vol gevoel en je lichaam verwacht eten, maakt insuline aan. Als je een vol gevoel hebt ga je niet eten, dat is voor mij na de operatie dus niet handig want ik moet echt 6x per dag kleine beetjes eten.
* Geen alcohol meer: eenmaal geopereerd heb ik geen maagklep meer in de kleine maag. Alcohol is een gifstof voor het lichaam dus zal het eerst de alcohol 'opruimen', daardoor komt het heel snel in je bloed, dat zorgt ervoor dat je snel dronken bent, je voelt dat niet meer aankomen. Daarbij blijkt dat er een groter risico bestaat bij mensen die een GB hebben ondergaan om verslaafd te raken aan alcohol. Gelukkig drink ik vrijwel niet dus voor mij geen probleem om de alcohol te laten staan.(er zijn mensen die na hun operatie wel prima een wijntje kunnen drinken afentoe)
* 20 min over een maaltijd doen: straks eet ik nog maar kleine beetjes, de vertering zal al in de mond plaats moeten vinden, heel erg goed en veel kauwen zodat het eten al heel fijn in de maag terecht komt waardoor dat beter valt. Kauw je niet goed of eet je te snel dan kan je een dumping krijgen, een heftig fenomeen voor mensen met een Gastric Bypass, ik zal hier volgende keer meer over uitleggen.
Dit zijn nog maar een paar zaken die besproken werden afgelopen woensdag, er zal nog veel informatie volgen en dat alles helpt om goed voorbereid te zijn op de tijd die komen gaat.
Persoonlijk merk ik dat ik al erg aan het toe werken ben naar de operatie, ik lees veel en vooral in mijn hoofd ben ik er erg mee bezig, het voelt ook echt alsof ik een nieuwe kans krijg waar ik dan ook erg naar uitkijk.... letterlijk: Marie-Jose 2.0.
Bedankt voor het lezen, hopelijk was het interessant genoeg om volgende keer weer mee te lezen!
Heb je vragen? Voor sommigen is het wat lastig om hieronder te reageren ivm. Google+ daarom mag je me ook altijd op Facebook even opzoeken: Marie-Jose Keur -van Roosmalen.
Groetjes!!
zondag 30 oktober 2016
De screening voor de Gastric-bypass
In mijn vorige blog heb je kunnen lezen waarom ik de stap
heb genomen om voor een gastric bypass te gaan… Na een heel fijn gesprek met
mijn huisarts hebben we eerst gemeten en gewogen om te kijken of ik qua BMI in
aanmerking kwam. Dat bleek het geval: Bij een BMI vanaf 40 kom je in aanmerking. Bij een BMI tussen 35 en 40 moeten er andere redenen zijn
waardoor je in aanmerking komt: bijv. fysieke problemen(zoals mijn rug), hoge
bloeddruk of diabetes. Mijn huisarts heeft een verwijsbrief geschreven en mij
geadviseerd om een aanvraag te doen voor de kliniek in Beverwijk of het Slotervaart
ziekenhuis. Van te voren heb ik al veel onderzoek gedaan, veel gelezen en veel
mensen gesproken, mijn keuze is op Beverwijk gevallen.
Het duurde nog een paar dagen voordat ik durfde te bellen
maar uiteindelijk gedaan. Erg aardig te woord gestaan, via een mail kon ik mijn
papieren digitaal sturen en werd ik al snel gebeld door de kliniek. Ik werd uitgenodigd voor een orienterend groepsgesprek, dat was 1,5 week later al.
Tijdens dat gesprek werd alles goed uitgelegd, het traject, de screening, de operatie en de opvolging na de eventuele operatie. We waren met een groep van 10 personen, ik moet toegeven dat ik even twijfelde, ik was duidelijk de ‘slankste’ en had lang niet zoveel overgewicht als de anderen… maar de cijfers liegen niet dus dat gevoel meteen weer aan de kant gezet.
Na dit gesprek heb ik mezelf officieel aangemeld voor de
screening , daar werd meteen een afspraak voor gemaakt, dat ging lekker vlot
dus, de week erop kon ik al terecht. Voor de screening ben je een hele ochtend in de kliniek
en heb je achter elkaar afspraken:
Met de zorgcoordinator:
Daar maken ze een dossier, een mapje met pasfoto, de
verwijsbrief, het pakketje van de huisarts met het dossier over mijn rug en 2
rapporten van afvaltrajecten die ik gedaan heb. (Het is belangrijk dat je meerdere afvalpogingen onder professionele begeleiding hebt gedaan tijdens de afgelopen 5 jaar)
Daarna achter de computer een aantal
vragenlijsten invullen, vragen over eetgedrag, emoties, bewegen, gezin, werk
etc etc
Toen een gesprek met de psycholoog:
Daar zag ik eerlijk gezegd een beetje tegenop, ik wist niet zo goed wat ik kon verwachten. Gelukkig was het eigenlijk een heel prettig gesprek. Ze probeert er bijvoorbeeld achter te komen of er geen andere aanleidingen zijn waardoor het overgewicht ontstaan is, daarbij kan je denken aan mishandeling, sexueel misbruik etc. Verder gaat het gesprek over de beweegredenen om deze stap te zetten en of je sterk genoeg bent om het traject dat volgt aan te kunnen. Ook had ik een paar vragen die ik aan haar kon stellen, wat mij bijvoorbeeld bezig hield was hoe ik deze operatie aan de kinderen kon uitleggen. Ik geef mijn kinderen mee dat iedereen ‘mooi’ is hoe hij of zij is…dat hangt niet af van dik of dun zijn… Daar hebben we het dus ook uitgebreid over gehad en was erg nuttig voor mij.
Tijdens de afspraak met de arts, werd
nog een keer de operatie besproken, d.m.v. foto’s liet ze zien hoe de
verkleining en omleiding gebeurt, ik zal dat in een volgende blog uitleggen en
laten zien. Verder checkte ze mijn bloeddruk(die was zoals altijd keurig) en ze
controleerde/voelde mijn buik, vroeg of er pijnlijke plekken waren etc. Daar zag ik eerlijk gezegd een beetje tegenop, ik wist niet zo goed wat ik kon verwachten. Gelukkig was het eigenlijk een heel prettig gesprek. Ze probeert er bijvoorbeeld achter te komen of er geen andere aanleidingen zijn waardoor het overgewicht ontstaan is, daarbij kan je denken aan mishandeling, sexueel misbruik etc. Verder gaat het gesprek over de beweegredenen om deze stap te zetten en of je sterk genoeg bent om het traject dat volgt aan te kunnen. Ook had ik een paar vragen die ik aan haar kon stellen, wat mij bijvoorbeeld bezig hield was hoe ik deze operatie aan de kinderen kon uitleggen. Ik geef mijn kinderen mee dat iedereen ‘mooi’ is hoe hij of zij is…dat hangt niet af van dik of dun zijn… Daar hebben we het dus ook uitgebreid over gehad en was erg nuttig voor mij.
Normaal gesproken is er dan nog een afspraak met een bewegingsdeskundige waar je ook een conditietest op een fiets krijgt , deze dame/heer was er niet die dag dus alleen als daar een speciale reden voor was moest je daar nog voor terugkomen, dat was bij mij niet nodig.
Het gehele dossier met de verslagen over de afspraken
gaat naar de chirurg en dan is het wachten geblazen…. 4 tot 6 weken zou het
duren voor ik groen of rood licht zou krijgen…Een week vliegt voorbij maar ik merkte nu dat het toch
allemaal wel lang leek te duren…. Maar volledig onverwacht had ik na precies 3
weken een gemiste oproep van een nummer uit Beverwijk! Toch met ietwat trillende vingers teruggebeld en van
alweer een alleraardigste dame te horen gekregen dat ik een ‘GO’ heb!! Dat was een bijzonder moment waar ik naar uitgekeken heb
maar nog niet over na durfde te denken. Maar nu wordt het dus echt! 9 nov ga ik met een 6 weeks
voor traject beginnen en in de eerste week van januari word ik geopereerd!
Ik ga jullie op de hoogte houden de komende weken… in
mijn volgende blog de uitleg over wat de operatie precies inhoudt…Leuk als je
volgt en/of reageert!
Liefs M-J 1.0 ;-)
vrijdag 28 oktober 2016
Waarom Marie-Jose 2.0? En hoe?
Mijn eerste blog.... dit zal geen professionele blog worden maar is puur bedoeld voor:
- familie, vrienden, bekenden die mijn traject willen volgen
- mensen die in hetzelfde schuitje zitten en deze stap misschien ook overwegen
- mensen die het traject al achter de rug hebben en het leuk vinden om ervaringen te delen
- mezelf om alles over een tijd terug te kunnen lezen en zo een waardevol document te hebben over deze grote verandering in mijn leven
En dan nu: Waarom Marie-Jose 2.0?
Voor het antwoord hierop ga ik even een stukje terug in de tijd...
In mijn jeugd heb ik altijd veel gesport, begonnen met handbal, daarna is basketball daarbij gekomen en daar bleek ook meteen mijn hart te liggen.
Veel trainen, veel wedstrijden, mijn leven draaide om de sport.
Dat is een tijd zo door gegaan totdat ik rugproblemen kreeg, dat was onbekend terrein voor mij want op een gekneusde vinger of een enkelbandje na had ik nooit lichamelijke klachten en was ik fysiek fit en sterk.
Helaas liep het vanaf toen anders...om een heel lang verhaal iets korter te maken... 2 zwangerschappen verder en de rugproblemen liepen uit de hand, tussendoor nog wel geprobeerd het basketballen op een ander niveau op te pakken maar dat leidde niet echt tot succes... een 'beetje rustig aan' basketballen dat lukte me niet, mensen die sport beoefenen zullen dat herkennen, het is alles of niets... Uiteindelijk gestopt met de sport waarvan ik hield.
Ik sla nu een aantal jaren over en ga verder bij het jaar dat ik echt ernstige problemen kreeg met mijn rug... Ik had mijn eigen winkel , werkte veel, met veel plezier, in oktober werden de klachten zo heftig dat ik uitval kreeg in mijn rechterbeen, nachten niet slapen van de zenuwpijnen, zitten kon ik niet meer dus schuifelde ik hele nachten een beetje door de huiskamer om maar een beetje in beweging te blijven... Na een tijdje ontstond er ook uitval in mijn linkerbeen...de medicijnen werden nog maar eens opgeschroefd, therapieën geprobeerd maar het mocht niet baten... 6 dec kreeg ik na heel veel contact met de artsen en therapeuten een afspraak bij de neuroloog in het Spaarne ziekenhuis, vragenlijsten, testjes en uiteindelijk een kringspier onderzoek , zo'n onderzoek klinkt niet fijn maar ik voelde er niets meer van...en juist daardoor ontstond er paniek... dezelfde avond om 18 uur ging ik door de mri-scan, volgepropt met morfine pillen(ik moest een kwartier stil kunnen liggen), om half 7 weer bij de neuroloog die inmiddels de neurochirurg in Leiden had gesproken, zij heeft haar fornuis uitgezet en wij konden meteen door naar Leiden, om 21 uur lag ik op de operatietafel...
Wakker worden zonder pijn was het fijnste gevoel dat ik mee kon maken die periode... Het herstel na de operatie ging op zich prima, mijn benen deden het al vrij snel weer en ik kon weer werken en aardig functioneren. Helaas bleek er nogal wat restschade overgebleven te zijn , de zenuwen naar mijn benen hebben te lang knel gezeten waardoor die niet helemaal meer hersteld zijn. Het gevoel in mijn rechtervoet is nooit helemaal teruggekomen, het voelt continue alsof mijn voet slaapt, die tintelingen daar wen je aan. Verder blijft mijn rechterbeen dus wat problemen geven, echt goed rennen lukt niet en mijn rug blijft een zwakke plek.
Dit hele verhaal heeft er voor gezorgd dat ook mijn gewicht een probleem werd. Niet kunnen sporten en wel ongeveer hetzelfde eetpatroon aanhouden zorgde ervoor dat ik aankwam. Natuurlijk vele dieet pogingen gedaan, die zal ik jullie hier verder besparen. Langzaam werd ik toch steeds weer iets zwaarder... het niet kunnen sporten(tenminste niet hoe ik wil) viel mij zwaar en dat heb ik nooit echt kunnen accepteren. Ik ben opgegroeid met sport en ik mis dat enorm. Zeker nu de kinderen groter zijn en ik heel graag met hun een partijtje zou willen doen. Een potje 10-en lukt nog wel en dat kan ik zelfs nog weleens winnen maar lekker bewegen en even stuk gaan....dat gevoel zou ik zo graag weer eens hebben...
Een paar maanden geleden ben ik dus begonnen me te verdiepen in de mogelijkheden om blijvend af te vallen, ik heb een goed gesprek met mijn huisarts gehad die enorm prettig reageerde op mijn vraag.
6 weken geleden dus de enorme stap genomen om me aan te melden voor een Gastric bypass... een enorme stap omdat het een erg zwaar traject is maar ik ook altijd vond dat ik het zelf wel moest kunnen. Een aantal kilo afvallen lukte ook wel maar veel verder dan 10/12 kilo kwam ik zelf niet en ik heb nu van de arts geleerd dat daar inderdaad een rede voor is.
Best eng om hier alles te gaan delen maar ik heb veel mensen gesproken die dit ondergaan hebben en ik had ontzettend veel aan hun ervaringen.
Verder ga ik er vanuit dat alleen mensen die mij steunen of willen weten hoe het gaat dit lezen...
Leuk als je mij blijft volgen en natuurlijk nog leuker als je een reactie of ervaring achterlaat!
Liefs M-J 1.0 ;-)
- familie, vrienden, bekenden die mijn traject willen volgen
- mensen die in hetzelfde schuitje zitten en deze stap misschien ook overwegen
- mensen die het traject al achter de rug hebben en het leuk vinden om ervaringen te delen
- mezelf om alles over een tijd terug te kunnen lezen en zo een waardevol document te hebben over deze grote verandering in mijn leven
En dan nu: Waarom Marie-Jose 2.0?
Voor het antwoord hierop ga ik even een stukje terug in de tijd...
In mijn jeugd heb ik altijd veel gesport, begonnen met handbal, daarna is basketball daarbij gekomen en daar bleek ook meteen mijn hart te liggen.
Veel trainen, veel wedstrijden, mijn leven draaide om de sport.
Dat is een tijd zo door gegaan totdat ik rugproblemen kreeg, dat was onbekend terrein voor mij want op een gekneusde vinger of een enkelbandje na had ik nooit lichamelijke klachten en was ik fysiek fit en sterk.
Helaas liep het vanaf toen anders...om een heel lang verhaal iets korter te maken... 2 zwangerschappen verder en de rugproblemen liepen uit de hand, tussendoor nog wel geprobeerd het basketballen op een ander niveau op te pakken maar dat leidde niet echt tot succes... een 'beetje rustig aan' basketballen dat lukte me niet, mensen die sport beoefenen zullen dat herkennen, het is alles of niets... Uiteindelijk gestopt met de sport waarvan ik hield.
Ik sla nu een aantal jaren over en ga verder bij het jaar dat ik echt ernstige problemen kreeg met mijn rug... Ik had mijn eigen winkel , werkte veel, met veel plezier, in oktober werden de klachten zo heftig dat ik uitval kreeg in mijn rechterbeen, nachten niet slapen van de zenuwpijnen, zitten kon ik niet meer dus schuifelde ik hele nachten een beetje door de huiskamer om maar een beetje in beweging te blijven... Na een tijdje ontstond er ook uitval in mijn linkerbeen...de medicijnen werden nog maar eens opgeschroefd, therapieën geprobeerd maar het mocht niet baten... 6 dec kreeg ik na heel veel contact met de artsen en therapeuten een afspraak bij de neuroloog in het Spaarne ziekenhuis, vragenlijsten, testjes en uiteindelijk een kringspier onderzoek , zo'n onderzoek klinkt niet fijn maar ik voelde er niets meer van...en juist daardoor ontstond er paniek... dezelfde avond om 18 uur ging ik door de mri-scan, volgepropt met morfine pillen(ik moest een kwartier stil kunnen liggen), om half 7 weer bij de neuroloog die inmiddels de neurochirurg in Leiden had gesproken, zij heeft haar fornuis uitgezet en wij konden meteen door naar Leiden, om 21 uur lag ik op de operatietafel...
Wakker worden zonder pijn was het fijnste gevoel dat ik mee kon maken die periode... Het herstel na de operatie ging op zich prima, mijn benen deden het al vrij snel weer en ik kon weer werken en aardig functioneren. Helaas bleek er nogal wat restschade overgebleven te zijn , de zenuwen naar mijn benen hebben te lang knel gezeten waardoor die niet helemaal meer hersteld zijn. Het gevoel in mijn rechtervoet is nooit helemaal teruggekomen, het voelt continue alsof mijn voet slaapt, die tintelingen daar wen je aan. Verder blijft mijn rechterbeen dus wat problemen geven, echt goed rennen lukt niet en mijn rug blijft een zwakke plek.
Dit hele verhaal heeft er voor gezorgd dat ook mijn gewicht een probleem werd. Niet kunnen sporten en wel ongeveer hetzelfde eetpatroon aanhouden zorgde ervoor dat ik aankwam. Natuurlijk vele dieet pogingen gedaan, die zal ik jullie hier verder besparen. Langzaam werd ik toch steeds weer iets zwaarder... het niet kunnen sporten(tenminste niet hoe ik wil) viel mij zwaar en dat heb ik nooit echt kunnen accepteren. Ik ben opgegroeid met sport en ik mis dat enorm. Zeker nu de kinderen groter zijn en ik heel graag met hun een partijtje zou willen doen. Een potje 10-en lukt nog wel en dat kan ik zelfs nog weleens winnen maar lekker bewegen en even stuk gaan....dat gevoel zou ik zo graag weer eens hebben...
Een paar maanden geleden ben ik dus begonnen me te verdiepen in de mogelijkheden om blijvend af te vallen, ik heb een goed gesprek met mijn huisarts gehad die enorm prettig reageerde op mijn vraag.
6 weken geleden dus de enorme stap genomen om me aan te melden voor een Gastric bypass... een enorme stap omdat het een erg zwaar traject is maar ik ook altijd vond dat ik het zelf wel moest kunnen. Een aantal kilo afvallen lukte ook wel maar veel verder dan 10/12 kilo kwam ik zelf niet en ik heb nu van de arts geleerd dat daar inderdaad een rede voor is.
Best eng om hier alles te gaan delen maar ik heb veel mensen gesproken die dit ondergaan hebben en ik had ontzettend veel aan hun ervaringen.
Verder ga ik er vanuit dat alleen mensen die mij steunen of willen weten hoe het gaat dit lezen...
Leuk als je mij blijft volgen en natuurlijk nog leuker als je een reactie of ervaring achterlaat!
Liefs M-J 1.0 ;-)
Abonneren op:
Posts (Atom)