Waarom Marie-Jose 2.0? En hoe?

Mijn eerste blog.... dit zal geen professionele blog worden maar is puur bedoeld voor:
- familie, vrienden, bekenden die mijn traject willen volgen
- mensen die in hetzelfde schuitje zitten en deze stap misschien ook overwegen
- mensen die het traject al achter de rug hebben en het leuk vinden om ervaringen te delen
- mezelf om alles over een tijd terug te kunnen lezen en zo een waardevol document te hebben over deze grote verandering in mijn leven

En dan nu: Waarom Marie-Jose 2.0?

Voor het antwoord hierop ga ik even een stukje terug in de tijd...
In mijn jeugd heb ik altijd veel gesport, begonnen met handbal, daarna is basketball daarbij gekomen en daar bleek ook meteen mijn hart te liggen.
Veel trainen, veel wedstrijden, mijn leven draaide om de sport.
Dat is een tijd zo door gegaan totdat ik rugproblemen kreeg, dat was onbekend terrein voor mij want op een gekneusde vinger of een enkelbandje na had ik nooit lichamelijke klachten en was ik fysiek fit en sterk.
Helaas liep het vanaf toen anders...om een heel lang verhaal iets korter te maken... 2 zwangerschappen verder en de rugproblemen liepen uit de hand, tussendoor nog wel geprobeerd het basketballen op een ander niveau op te pakken maar dat leidde niet echt tot succes... een 'beetje rustig aan' basketballen dat lukte me niet, mensen die sport beoefenen zullen dat herkennen, het is alles of niets... Uiteindelijk gestopt met de sport waarvan ik hield.
Ik sla nu een aantal jaren over en ga verder bij het jaar dat ik echt ernstige problemen kreeg met mijn rug... Ik had mijn eigen winkel , werkte veel, met veel plezier, in oktober werden de klachten zo heftig dat ik uitval kreeg in mijn rechterbeen, nachten niet slapen van de zenuwpijnen, zitten kon ik niet meer dus schuifelde ik hele nachten een beetje door de huiskamer om maar een beetje in beweging te blijven... Na een tijdje ontstond er ook uitval in mijn linkerbeen...de medicijnen werden nog maar eens opgeschroefd, therapieën geprobeerd maar het mocht niet baten... 6 dec kreeg ik na heel veel contact met de artsen en therapeuten een afspraak bij de neuroloog in het Spaarne ziekenhuis, vragenlijsten, testjes en uiteindelijk een kringspier onderzoek , zo'n onderzoek klinkt niet fijn maar ik voelde er niets meer van...en juist daardoor ontstond er paniek... dezelfde avond om 18 uur ging ik door de mri-scan, volgepropt met morfine pillen(ik moest een kwartier stil kunnen liggen), om half 7 weer bij de neuroloog die inmiddels de neurochirurg in Leiden had gesproken, zij heeft haar fornuis uitgezet en wij konden meteen door naar Leiden, om 21 uur lag ik op de operatietafel...
Wakker worden zonder pijn was het fijnste gevoel dat ik mee kon maken die periode... Het herstel na de operatie ging op zich prima, mijn benen deden het al vrij snel weer en ik kon weer werken en aardig functioneren. Helaas bleek er nogal wat restschade overgebleven te zijn , de zenuwen naar mijn benen hebben te lang knel gezeten waardoor die niet helemaal meer hersteld zijn. Het gevoel in mijn rechtervoet is nooit helemaal teruggekomen, het voelt continue alsof mijn voet slaapt, die tintelingen daar wen je aan. Verder blijft mijn rechterbeen dus wat problemen geven, echt goed rennen lukt niet en mijn rug blijft een zwakke plek.
Dit hele verhaal heeft er voor gezorgd dat ook mijn gewicht een probleem werd. Niet kunnen sporten en wel ongeveer hetzelfde eetpatroon aanhouden zorgde ervoor dat ik aankwam. Natuurlijk vele dieet pogingen gedaan, die zal ik jullie hier verder besparen. Langzaam werd ik toch steeds weer iets zwaarder... het niet kunnen sporten(tenminste niet hoe ik wil) viel mij zwaar en dat heb ik nooit echt kunnen accepteren. Ik ben opgegroeid met sport en ik mis dat enorm. Zeker nu de kinderen groter zijn en ik heel graag met hun een partijtje zou willen doen. Een potje 10-en lukt nog wel en dat kan ik zelfs nog weleens winnen maar lekker bewegen en even stuk gaan....dat gevoel zou ik zo graag weer eens hebben...
Een paar maanden geleden ben ik dus begonnen me te verdiepen in de mogelijkheden om blijvend af te vallen, ik heb een goed gesprek met mijn huisarts gehad die enorm prettig reageerde op mijn vraag.
6 weken geleden dus de enorme stap genomen om me aan te melden voor een Gastric bypass... een enorme stap omdat het een erg zwaar traject is maar ik ook altijd vond dat ik het zelf wel moest kunnen. Een aantal kilo afvallen lukte ook wel maar veel verder dan 10/12 kilo kwam ik zelf niet en ik heb nu van de arts geleerd dat daar inderdaad een rede voor is.  
Best eng om hier alles te gaan delen maar ik heb veel mensen gesproken die dit ondergaan hebben en ik had ontzettend veel aan hun ervaringen.
Verder ga ik er vanuit dat alleen mensen die mij steunen of willen weten hoe het gaat dit lezen...

Leuk als je mij blijft volgen en natuurlijk nog leuker als je een reactie of ervaring achterlaat!

Liefs M-J 1.0 ;-)